​Izabela Kowalczyk

Malarstwo, 2008 - 2012

 

Punktem wspólnym moich obrazów i obiektów są motywy wciąż jeszcze rozpoznawalne, lecz już na granicy form czysto plastycznych; dwuwymiarowe, przenikające się płaszczyzny, sugerujące głębię; stosunek formy do przestrzeni obrazu; gra kolorów i kontrastów, tworząca kolejne plany.

​

Punktem wyjścia dla powstania znaku abstrakcyjnego stają się często przedmioty zaczerpnięte z codzienności. Jestem przekonana, że prawdziwa abstrakcja nie istnieje poza reprezentującą ją ideą. Bardziej niż abstrakcja intryguje mnie dziwność otrzymanego kształtu, wielość sugerowanych przez niego sensów.

​

Ważną rolę w mojej pracy odgrywa przypadek. Na początku mam mgliste pojęcie o tym, co chcę zrobić. Zaczynam od swobodnego rozłożenia pocietego papieru i obserwacji. Poszukiwania są często długie. Jeśli jestem czujna, czasem dostrzegam fragmenty obrazu, który, krok po kroku, powoli pozwala się odkrywać.